Drikus, het kleinste stiertje van Nederland.

Toen ik Drikus voor het eerst zag, was hij niet groter dan een kleine hond. Zijn eigenaar, een handelaar in dieren, had Drikus via Marktplaats gekocht en liep trots met het beestje in zijn armen rond. Zo kwam Drikus op de camping waar ik woonde. Drikus mocht vrij rondlopen en iedereen was verliefd op hem. Dikwijls lag hij voor de kantine, met zijn korte voorpootjes onder zich gevouwen. Bezoekers raakten hem aan in de veronderstelling dat het een beeld was en schrokken zich wezenloos als de lange wimpers ineens bewogen.

Drikus groeide wel, maar niet snel. Hij stond wel eens op het weilandje midden op de camping, tussen lama's, ezels, paarden, schapen, struisvogels en andere dieren waarin de dierenhandelaar handelde. Toen de camping eind 2007 werd opgeheven, wilde de eigenaar van het dorpsrestaurant Drikus kopen. Om hem vet te mesten en op de menukaart te zetten.

 

En zo werd ik eigenaar van Drikus. Maar waar laat je een stiertje als je zelf geen land hebt? Gelukkig mocht Drikus bij een overbuurvrouw staan, tussen twee paarden. Ik mestte daar elke dag uit en Drikus was gelukkig. Hij probeerde wel af en toe een van de twee paarden te dekken en koos dan steevast de ruin en niet de merrie. Omdat de eigenaresse van het weiland ook wel eens uitmestte en Drikus in zijn speelsheid onverwachte bewegingen met zijn kop kon maken, besloot ik zijn ballen en hoorns te laten verwijderen.

 

Een nare beslissing, maar het moest. Drikus werd in een roes gebracht. De castratie viel mee: met een tang knijpt de veearts een minuut lang de bloedvaten boven de testikels dicht en die verschrompelen dan heel langzaam. Het afzagen van de hoorns was minder prettig. De arts zaagde ze iets te kort af met als gevolg dat er heel dunne straaltjes bloed uit spoten. Gelukkig merkte Drikus daar niets van, die lag nog steeds met zijn kop in mijn schoot te slapen.

 

Knuffelkoe.

Drikus was altijd erg speels. Als hij mij zag naderen, begon hij te loeien. Als ik het land opliep met de kruiwagen, ging hij als een gek rondjes rennen en bokken. Vaak kwam hij keihard op mij afstuiven, om vlak voor de kruiwagen tot stilstand te komen. Op knuffelen was hij ook gek. Met de hark moest ik hem rondom kammen. Dan rilde hij letterlijk van genot. Hield ik te snel op, dan duwde hij tegen mij aan. Hij kon er geen genoeg van krijgen! Ook de kruiwagen omkieperen als ik even niet keek, was altijd even leuk. Althans voor Drikus, niet voor mij. Meestal was de kruiwagen vol en kon ik weer opnieuw beginnen...

 

Een nare droom met een goede afloop.

Op een ochtend werd ik door de eigenaresse van het land gebeld. Ze had gedroomd dat Drikus levensgevaarlijk was. Drikus moest onmiddellijk weg! In paniek ben ik gaan bellen. Niemand wilde een stiertje hebben. Het koeienrusthuis zat vol. Uiteindelijk mocht ik een stukje land huren niet ver bij mij vandaan. Dat land moest worden afgezet met schrikdraad. Toen moest Drikus worden verhuisd. Hij vertikte het de trailer in te gaan. Na een halve dag zwoegen hebben we het opgegeven en een veetransportbedrijf gebeld. Een dag later stond Drikus op het nieuwe stukje land.

 

Daar heeft hij slechts een week gestaan. Bert Hollander belde me op. Er was plaats in het koeienrusthuis voor Drikus! Dus weer datzelfde veetransportbedrijf gebeld. De rit naar Zandhuizen duurde twee uur. Drikus heeft al die tijd geloeid.

Ik was erg benieuwd hoe Drikus zou reageren als hij voor het eerst van zijn leven soortgenoten zou zien. Gek genoeg reageerde hij helemaal niet. Hij was erg van slag en ik ben nog uren bij hem gebleven. Afscheid nemen was niet makkelijk, hoewel ik natuurlijk wist dat Drikus het niet beter kon treffen. En ook dat hij de rest van zijn leven verzekerd zou zijn van de goede zorgen van Bert.

 

Drikus op TV in België

Op de dag dat Drikus in het koeienrusthuis kwam, in november 2008, was er een filmploeg aanwezig van de Vlaamse televisie.